Dinnebeam
Ymponearjend en ùtdaagjend stiet er efter yn de tùn, syn tûken stekke fier oer de erfgrins hinne.
Wy sille ferhûzje mar ik ha gjin each foar it hûs, ik ha allinnich mar each foar dy grutte dinnebeam.
“Wat fynst er fan?” freget myn man; “It falt my wol tsjin; in krap huske mei in grutte tùn.”
Sûnder om my hinne te sjen sis ik; “Wy dogge it.”
“Mar do hast it hûs net iens sjoen.” seit er, fernuvere.
En sa gongen wy oer.
Troch de jierren hinne ha wy in betrouwensbân opbouwd, De Dinnebeam en ik.
Do de bûtelânske buorman him omseagje woe om dat er lêst fan de nullen hie, ha ik dat mei gefaar foar eigen libben keare kinnen.
Max en Olly, ùs Cockers, Pinky de Poes. Porky en Bes, katten fan ùs soan, binne tusken syn woartels begroeven.
En no sille wy wer fuort, en moat ik de beam efter litte. We hawwe it tegearre goed troch praten, hy hie der alle begryp foar koe ik wol merkbite.
“As de lju de bile net yn dyn lea sette, dan hast noch in lang libben foar de boech.” sis ik.
En sjoch net mear efterom.
Een band met een boom blijft.
Gelukkig worden er in mijn ongeving weer nieuwe bomen aangeplant.
Maar lees ik het goed? Ga je verhuizen?
Vragende groet,
Alweer heel wat maandjes geleden, Wokke, dat jullie verhuisden. De prachtige boom heb ik ook in levende lijve mogen aanschouwen. Maar als je eenmaal weg bent, liggen er heel veel herinneringen in en onder de boom, die als kostbare schatten bewaard zijn gebleven, en later, wie zal het zeggen, als brandhout alle mooie en pijnlijke gedeelde vreugde en verdriet verbranden. Je gaat vast en zeker nooit meer kijken of hij er nog staat.
Ik informeer regelmatig bij de buren, hoe het met hem is.