Myn man is wer thùs en wol mei in nije knibbel. Bliid as in bern dat hy wer thùs is, der giet neat boppe jin eigen omkriten. Dochs is hy goed te sprekken oer sikenhûs en personiel. De susters binne leaf en wolle alles wol foar de pasjint dwaan. Dochs hie hy it faaks mei hja te dwaan, se moatte mei minder minsken it selse wurk dwaan. Se hawwe it fleanend drok, eltse ôfdieling hat troch effisjinsje ien ferpleechster minder. Nei in operaasje moat de pasjint sa gau mooglik nei hûs. It management fan it sikenhûs is oan it besunigjen, se wolle ùt de reade sifers bliuwe. It sil ek wol moatte, ik ha der alle begrip foar, mar dat moat net ten koste fan personiel en pasjint gean.

Dochs binne wy tankber dat it ùs op âldere leeftiid mooglik makke wurd om wer normaal mei te dwaan yn de maatskippij.

En myn man? Hy hat it rinnen hast wer ûnder de knibbel…

Blau, blauwer, swart ...