Efter hûs yn de tûn ha wy in beamstamme yngroeven. In hiele grauwe stronk fan wol twa meter heech. De soan hie him midden yn de keamer stean foar syn katten. “Dan koenen hja mar om raak klauwe en kliuwe “, sei er; ‘krekt as yn de natûr.‘ Op myn oanmerkings dat dat net koe en nèt stie yn in keamer, sei er; “It is  myn hûs, mem!”  En der hie hy grut gelyk oan fansels.

Mar nò stiet hy dan dochs by ùs yn de tùn. Ien kear yn `t jier hâld ùs tsjerke rommelmerk. Wat mei ik der graach yn om sneupe. Der is gjin neat te keap. Nijsgjirriche en fremde saken fan ûndùdlike komôf steane allegearre troch elkoar hinne. Sa sjoch ik dèr in hiel aparte fûgelkouwe stean. It hat my foart yn ‘e besnijing en lit my net mear los. Nei wat underhânnelings nim ik him mei nei hûs. Ik set him boppe op de beamstronk en wat wonderlik is: it liket wol as hat it nea oars west. Yn de kauwe sitte in pear nepfûgels. En ta myn grutte fernuvering lûke hja oare fûgels oan.

Koalmezen en mosken binne net fan de kouwe te slaan. Wat soe der yn dy kopkes omgean? “Ynstinkt..”, seit myn freondinne. Mar wat witte wy nò ôf  fan it inerlik fan ùs grutte freon, de fûgel? Ik ha it doarke mar iepen set…