Der stiet in monteur foar de doar. Ùs televyzje docht it net mear. UPC hat grut underhâld plege yn hiel de omkriten. Gefolch: gjin byld allinne snie.

De man fan it kastje bûten is nearne te finen. Dan mar skilje mar dan begjint de illinde. Hoe lis ik de man oan de telefoan ùt wat der oan de hân is? Ik bin net technysk en myn man sjocht der neat fan. De UPC-man begrypt mar net wat ik bedoel. Op it lest sis ik yn greven; “We redde ùs sels wol.”

Sa skilje ik in monteur -dan mar betelje- mar de ûnkosten gean nei de oarsaak. De monteur is in aerdiche jonge man mar hat de holle bryk op de lea. En mei pine ferlutsen gesicht stiet hy my te wurd. Meilydsum freechje ik  hoe as it mei him is. “It komt fan de stress.” andert hy. Op myn fraach as dat fan it wurk komt, seit er: “Myn mem krige juster in hertoanfâl. Sadwaande moast ik dalik nei it sikenhûs. Se is wer thùs , it is allegearre meifallen. Mar nò kin ik myn nekke net bewege , en dat komt fan de stress.” Nei in bakje kofje, in aspiryntsje en in praatsje giet er wer foart. We hawwe wer byld en de jongeman rint wer rjochtop de doar ùt.

Wat kin my de rekken skele: it wie dochs de muoite wurdich net !..