Wyksuster
Dèr fleant se wer hinne, op `e fiets troch ùs doarp: de wyksuster. Waar as gjin waar, sy hearde yn it doarpsbyld.
Ik sjoch se noch by ùs thus kommen yn in grize as blauwiche jurk mei wite skelk en in wite doek om ‘e holle. Dèr kaam noch by, se wie fan Surinaamse ôfkomst dus frij donker en dat wiene wy nèt went yn it doarp. Se wist alles fan elke hùshâlding. Foaral arbeidershùshâldings hâld sy goed yn ‘e rekken en mei alle fragen en swirrichheden koene jo by har te rjochte. Nei har kaam er in oare wyksuster. Dat wie in bysûnder leaf minske, der ha ik noch de bèste oantinkens oan. Jierren letter ha ik noch faak by har op besite west, doe wenne hja yn in âlderein hûs. De middei fleach om mei har ferhalen oer de minsken ùt myn doarp, wer fan ik de measten helder foar de geast krye koe.
De wyksusters, sy wiene unbaatsuchtiche opofferjende froulju dy dei en nacht klear stienen foar de minsken ùt myn doarp. Wy sille hun nea ferjitte.
Mar hja komme werom, wurd er sein …
