Se stiet flak foar my en raast wat yn myn ear.
Ik skrik sa dat ik it kopke kofje falle lit. 

“Werom raze jo sa?”  freegje ik.

“Jo binne dochs doof?” seit se.

“No, ik hear miskyn better as jo, juffer.” sis ik lichtelyk oanbrând.

In hushâldelikehelp komt de keamer yn en rint regelrjocht op myn buro ta en begjint te sykjen.

“Wat sil dat?” freegje ik.

“Ik sil efkes in ôfspraak foar jo notearje.”  seit se.

“Lit dat mar oan my oer.” sis ik noarsk en sko har oan kant.

‘Is dit no soarch?’ freegje ik mysels ôf. As seit de tabblêd dat, wert se de hiele dei op rinne te sjen?

‘It is de moderne tiid’ sizze de  bewenners dy hun er net sa drok om meitsje en it wol bêst fine.

Sa bin ik nea west. Selsstannich wêze,  dy sels rêde… dat is altyd myn slogan west.

Mar as de tiid der is sil ik ien fan de earsten wêze dy er tankber gebrûk fan meitsje sil.

Nettsjinsteande ha ik enoarme bewûndering foar al dy lju dy yn de soarch wurkje.

Dei en nacht stean se klear foar minsken dy mei it lêste eintsje fan hun libben dwaande binne. 

Mar ûndanks dat hja as folweardige meiminsken behânnelje. 

Yn har wearde litte …