Op de doarmatte falt in ùtnoeging foar in tentoanstelling fan skilderkeunst. In freondinne fan ùs is nei har fiifensechtichste begong te skilderjen. Fan ôf maart oant augustus eksposearit sy yn de Deelen.

Ik skilje har dat ik earst es lâns komme wol. Want ik bin in analfabeet op dat mèd.  Ik mei de hiele samling fan skilderijen besjen. Ik freegje: “Wat bist sto nò? In abstrakte keunstner as wat oars? Hoe moat ik dat sjen?” Ik fiel my ûnnoazel  en unwis ik bin op in terrein wer `t  ik net yn thus bin. Mar sy kin my wol en seit: “Sis mar: ik bin in Realist.” Ik knik en besjoch de hiele utstalling.

Ik ha bewûndering foar har. Op jin âldens noch soks prestearje dat fyn ik knap. Nei dat ik tasein ha te kommen gean ik under yndruk nei hûs . En ik dan… ik besiikje ek yn al myn breklikens en beheinens yn taal te skilderjen…