Hy is wer thus. Untslein ût it sikehûs. Unwennich stiet er yn de keamer. “It is hjir oars. Hast de keamer feroare?” Ik moat ta jaan: de wike dat er foart wie ha ik my goed ùt tjirge en alles op ‘e kop setten. It meubilèr stiet oars: banken en tafeltsjes stean op in oar plak. Allinne syn stoel is stean bleun. 

“Bin ik hjir wol goed as bin ik by de buorren?”, freget er. “Nè…” sis ik; “Do bist goed mar ik ha it sa del setten dasto dy better bewege kinste. Do hast nò alle romte.” Wat is dat dochs altiid;  dy ûnrèst yn my? Ta grutte argewaasje somtiden fan femylje en freonen.

Sa is ek myn libben west: altyd siikjend nei feroarings en bewegings. De sleur ferbrekke, eangst om yn te sliepen ? Witte jimme it,  ikke net! 

“Gesellich, hear.” seit er ;”It hat wol es minder west…“