Ik dûnse nei skoalle ta. It wie myn dei, myn jierdei. Grutte feestlike strikken yn it hier en de eagen heal ticht (de strikken moasten de hiele dei stiif sitten bliuwe). Hjoed soe ik es opfâlle.

It wiene altiid oare bern dy it foar it sizzen hiene. Mar nò wie ik oan bar. En sa stie ik letter foar de klasse fier rjocht op. De hiele klasse song my ta; “Lang zal ze leven”. As kado kryg ik in skrift mei oranje kaft en in foto fan Keninginne Wilhelmina der op. Wat wie ik grutsk!  Einlings seagen se my stean.

Der waart fierders thus net folle oandacht oan bestege. It wie ommers it earste jier fan de oarloch. Allinne myn beppe die der wat oan want ik wie nei har ferneamd. Dochs hie ik in hekel oan dy beppe, sy wie in hurd minske sûnder leafde. Dy oare beppe, dat wie in skatsje mar myn suster waard nei har ferneamd. 

Myn jierdei  komt er oan. Dat lytse famke mei dy grutte strikken yn it hier is neat feroare… nò ja ;-D