Fan myn boargerlike gemeente krige ik skriuwen dat ik in nije yndentietiidskaart oan freechje moast. Dat wie geskikt fan hun. Ik hie der net oan tocht. Sa stean ik de oare deis foar it loket. Earst in nûmerke lûke, der is gjin kop te bekennen. Nûmer sânhûnderd stiet op myn briefke. “Wer soene dy 699 weze?” freegje ik my ôf.

“Ha jo al in pasfoto meitsje litten?” seit in frommeske. “Nè,” sis ik; “kin de âlde net wer brûkt wurde?” Se sjocht my nùver oan. Ik nei in fotograaf en nei in protte gedoch hie ik in pasfoto. It frommeske hie in soart noaten op ‘e sang. Ik mocht nèt leitsje, de bril moast ôf en gjin ringkjes yn noas en earen.

Doe wer om nei it gemeentehûs. Der moasten sy fan al myn tsjien finfers ôfdrukken meitsje. Wat wie ik bliid dat ik mar tsjien fingers hie. En doe betelje. Fansels in grauwe fjirtich euro plus pasfoto’s. Ik ha heard dat er gemeenten binne dy it fergees doche. Werom wenje ik dèr net? 

Mar ja, wy wenje yn in sportstèd. Der moatte wy grutsk op wèze…