“Heb jij ook een uitnodiging van de groothandel voor de Ladies Day?”, freeget myn freondinne. We hawwe beide yn ‘e handel sitten. Sy yn de wol en ik yn de bedriuwsklean. Sa dwaande ha wy in ùtnoeging krige foar de jierlikse “Ladies Day“. San dei wurd der oandacht bestege oan lokale mar ek oan lanlike ondernimmers dy hja presentearje mei hun waar. Sa as op it med fan wyn, delikatessen, fleis, tsjiis, fisk en non-food.

Efkes letter rinne wy troch de gruthannel. It is smoar drok, we kinne der mei de karre amper troch. “Ik wol net folle bestede. It past my net dizze wike.“, sis ik. “We doen alleen het nodige. Heb jij het op een briefje?” freget se. “Ja,” sis ik; “mar it briefke leit thus.” En sa skarrelje wy by de ferskate standsjes lâns. Wat is alles ferliedlik. It iene smakket al lekkerder as it oare. Der is gjin ‘nee’ te keap en oeral moatte wy priuwe en leafst keapje fansels. Dan moatte wy ôfrekkenje.  “Dat wurd de hiele wike rys ite“, sis ik.

“Als wij het niet redden kunnen wij altijd nog naar de voedselbank.”, seit se laitsjent. “Nè,” sis ik; “ik slùt my oan by de “Occupy-beweging” as bestean dy net mear?“

Wat wie dy wyn dochs bysûnder lekker…