Sûnder reden, gjin hurde nùtsjeboel as sa, falt er in fulling ùt myn kies. In pear dagen letter noch ien, en omdat ik grutsk bin op myn eigen gebit meitsje ik my der soargen oer.

Ik gean nei immen ta fan it âldereinhûs, dy my miskyn fierder helpe kin.

In skofke letter komt se werom en seit, ‘Mei oerliz soene wy wol helpe kinne.’

Om wis te wêzen skilje ik mei myn toskedokter en lis him it gefal ùt.

Ik krij de assistinte oan de line. ‘Waar woont u?’ freget se, ‘Dat witte jimme wol, ik bin al wol fjirtich jier klant,’ sis ik.

Se hawwe in probleem, bemerk ik wol. Se besiikje er ûnder ùt te kommen, se binne er mei oan.

Dan krij ik de toskedokter sels oan de line. ‘Waar woont u?  freget er wer.

Ik sis, ‘Yn in âldereinhûs. En ik ha twa losse fullingen.’

‘Het probleem is,’ seit er nei in skofke, ‘verzorgingstehuizen dat zijn haarden van virussen. Daar komen wij liever niet.’

‘Ja, mar ik moat dochs holpen wurde,’ sis ik nijsgjirrich. 

‘We moeten wachten op wat Premier Rutte te zeggen heeft. Zien we daarna verder.’ seit er. 

Myn soan kaam thûs, en krige tafollich itselde ungemak mei syn gebit. Mar hy koe daliks holpen wurde (..).

‘Diskriminaasje.’  ropt er, mar sa fier wol ik net gean, jo wol?  

Toskdiskriminaasje. It moat net gekker wurde.