Foto troch Mateusz Dach fan Pexels

San dikke tsjien jier ferlyn kaam de soan thùs mei in kado. ‘Foar mem,’ sei er en sette in grutte doaze midden op tafel.

‘Wer is dat foar?’ sei ik, ‘ik bin net iens jierdei.’

‘Pak mar ùt.’  sei er.

Nei dat de tafel beseit wie mei wiete boltsjes skûm komt er in grut skerm tefoarskyn. 

‘Wat no?’  frege ik ferbjustere, ‘Wat moat ik dermei?’

‘Hiest tefolle jild yn ‘e bûse ?’ sei syn heit noch.

‘Mem moat oan ‘e kompjûter. It is no tiid en net ùtstelle want dan is it te let.’

Djip under yndruk en en oertsjûge fan myn eigen unkunde waard de kompjûter oansletten.

Derop folge tiden fan machteleazens en lilkens. ‘Werom snap ik dat no net?’ fersuchte ik dan en woe him yn de grize container smite.

As ik stadich oan it in kromke troch krige hoe as it wurke, dan wie der wol wat oars wat it net die.

‘En no Telebankierje.’ sei de soan op in dei, 

‘Ach né, wol?’ sei ik deabenauwd, ‘Dat komt op de kop ferkeard.’

‘Nuchter neitinke, goed lèze en gewoan dwaan wat it apparaat seit.’  sei de soan wer. Ek dat krige ik under de knibbel.

En no, safolle jier letter, tank sy in trochsetterige soan, kin ik er net mear sûnder. Wa kin dat sizze op myn âldens ? 

‘Mei de tiid mei gean, Mem, jo binne nea te let om te learen. 

Tankje wol soan …