“Meisto alles wèr oanpakke?” freget in mem oan har soan. “Ja,” seit er; “behalve de buorfrou.” Der wurd temûk om lake. Ik sit te wachtsjen yn de wachtkeamer fan it sikenhûs. It is tsjokfol. Hja moatte allegear bloedûndersyk ha.

“Sille wy elkoar ôflosse?” seit in jong feint tsjin in âld mantsje. “Jo moatte nèt stiif wurde en ik moat ùtrèste.” Se ruilje fan plak. In jong famke seit tsjin har beppe; “Sille wij ek ruilje? Jo myn iPad en ik jo rolstoel?” “Best,” seit beppe;  “as it mar net te lang duorret.” Efkes letter wurd beppe roppen. “Nò al?” seit se; “Ik ha noch lang myn nocht net.“

Ek myn namme wurd omroppen. Wol trije minsken gean oerein. Ùteinlik kin ik har oertsjûge dat ik dejinge bin dy sy hawwe moatte. “Moat jo yn jo dreamen ek earmen prippe?” freegje ik de suster. “Ne,” seit se; “dy tiid ha ik hân.” Automatysk stekt se de nulle wer yn it fleis. Efkes hâld se op as it mis giet, unfersteurber giet sy dan fjirder.

 Sa spilet it hiele libben him ôf yn in wachtkeamer. Ik bin de lèste dy fuort giet…