En no is hy ferstoarn
Fan in hele leave neef hie ik in presintsje krige. Hiel orizjineel, in abonnemint op de bekendste krante fan Fryslân.
‘Do hâldst fan krantlêzen,’ sei hy altyd.
Koartlyn is hy ferstoarn en ik mis him. Somtiden kin min in persoan misse dy net sa nei by jo stiet en dochs deun genôch om de leechte as in soarte pine te ûnder gean.
‘Hy wie fan de ‘kâlde kant”, soe myn mem wol sizze. Mar doe ik him sa’n heale iuw foar it earst moete, klikte it daliks.
We ferstienen inoar sûnder ùtliz.
Der gong wol fyftich jier oerhinne. Hy gong foar syn wurk nei it bûtlân en ik krige in man, wer ik fan hold en in húshâlding mei stichte.
Oant ik him in skoft lyn wer moete. Der mocht dan wol fyftich jier tusken lizze mar it gefoel en it kontakt wie nea feroare.
En no is hy ferstoarn…
Eltse moarn lês ik de krante en tink oan him. Wat is echte freonskip dochs wat wurdich, betink ik my.
Freonskip en leafde se lizze deun by inoar…
Gecondoleerd
Gecondoleerd, Wokke. Zo verliezen we steeds meer dierbaren.
En uit ervaring weet ik dat de koude kant ook heel bijzondere mensen heeft.
Is dat wel een Friese krant? Het lijkt wel Grieks 🙂