Ik ha in ‘tik’ dy elkenien by him sels ek goed werkenne sil. Bewust as ûnbewust, wy hawwe sûnder it miskien te beseffen, allegearre in tik.

Ik ha ek in frjemde tik wer ik myn libben lang al lest fan ha: it ynterieur, sis mar de ynrjochting fan de wenkeamer, dy moat altyd oars. Der stiet gjin stoel in dei op it selde plak.

It is in bij elkoar socht spultsje. Want ik hâld fan âld, nij seit my neat. Elk meubel moat skiednis hawwe. It moat trochlibbe wêze. Dan freegje ik my ôf; wer soe it stien ha? Wa soe der op sitten ha?

En dan begjinne dy minsken foar my te libjen.

It kastje fan myn skoanmem stiet yn in donkere hoeke, dy skiednis is noch te jong. It hat noch gjin ferhaal. Of de yttafel; ek sa wat.

En sa komt myn wenkeamer ta libben mei âlde meubels.

Mar it slimste is; it stiet net ien dei op it plak wert it stean moat. Sa kin it barre as hja it iten bringe, dat it tydlik op de grûn stean moat. De itenbesoargers sille wol es tinke; ‘dat minske hat in tik…’.

Mar it makket my neat út wat hja tinke, ik fiel my thús tusken it meubilêr fan lju dy ik nea kend haw…