De tandem
Taastent om him hinne jouwt er ùs in hân. We sitte yn de wachtkeamer fan Visio, in audiologisch centrum yn Ljouwert. It is in ynstelling foar blinen en min sjende minsken. Myn man begjint ek minder te sjen en sa dwaande binne wy troch de hûsarts hjir hinne ferwize.
En omdat wy as ienichste by him yn de wachtkeamer sitte docht hy syn ferhaal. Hy ferteld dat hy 28 jier is en skilder. Hy is fan de iene tel op de oare blyn wurden. Hy en syn maat stienen op in ljedder heech by in hûs op. “Wat wurd it dampich, nèt?” sei er tsjin syn maat. “Hoe komst er by?” sei dy; “Hast justerjûn te stappen west?” Fan de iene op de oare dei stie syn libben op ‘e kop.
“Mar ik fjochtsje werom.” seit er mei in ferbiten gesicht; “Ik sil wer mei dwaan. Se sille witte waart Hylke is. Ik wol besiikje om in tandem los te kryen. Ik ha susters en broers dy wolle mei my fytse. Dan kin ik ek wer nei de kroeg mei myn maten.” Hy wurd ophelle en wy winskje him sukses op de wei nei in libben fan selsstannichheid.
Ik hoopje dat ik Hylke noch es tsjin kom op de tandem.
Soms zeggen mensen dat het leven mooi is.
We gaan zo uit van dat alles goed functioneert.
Ik wens ook dat hij een tandem krijgt, zou toch erg zijn als ze hem een home trainer geven.
Maar uit ervaring weet ik dat je makkelijker iets krijgt om je sociale contacten te onderhouden dan om je boodschappen te doen of voor je conditie, dus hopelijk komt het goed, met die tandem in ieder geval.
Ik hoop het ook ik gun het hem van harte. Alleen sociale instanties werkten niet mee,hij ving overal bot. Was zijn commentaar….