“Wolst in bakje tee?” freget se. “Lit mar,” sis ik; “wy prate efkes in pyp fol.“

Unrêstich giet se wer oerrein; “Do moast dochs wàt ha?”

Ùteinlik krij ik nei in protte hin en wer gerin in bakje wetter sûnder pûtsje.

Ik bin by Mintsje op besite. Wy komme ùt it selde doarp. Sy wie doe achttsjen jier en sekretaresse by in grutte febryk. Op in dei hearde ik dat se der mei de direkteur fan troch wie. De man liet frou en bern achter en boppedat wie hy al sechtich jier.

Dat joech in protte opskoar. It barde yn de sechstiger jierren dus in hiel oare tiid. Mintsje en har man lieden in iensum bestean. Foar freonen en sibben bestienen sy net mear. Oant ik in leedbrief krige dat hy stoarnt wie en sy op de psychiatriy telâne kaam wie.

Yntusken wie se al wer aerdich opknapt en sa fertelde sy my har libbensskiedenis. “It wie fan beide kanten unferbidlike leafde.” seit se; “Wy wiene ien en hiene ek nèt ien nedich. Mar dochs de jierren fan gelok binne tehave troch minsken dy it net ferjitte koene.”

“Der is neat slimmer as dat de minsken jin skouderje.” seit se fertritlik.

Juster ha wy har te hôf brocht.