“Ik trouw niet weer.” seit se mei grutte wissichheid. “Wêrom net?“ sis ik. Dan ferhellet se oer har libben.  

“Ik heb in mijn leven veel pech gehad. Ik viel altijd op de verkeerde vent. En ik was altijd verliefd.”

Se is fjouwer kear trouwd west. Twa binne ferstoarn oan kanker en fan twa is se skieden. 

“Eèn van de beide twee was mijn pianoleraar. Hij was net weduwnaar geworden en bleef achter met vijf kinderen. Ik had met hem te doen en  door zijn pianospel maakte hij diepe indruk op mij. Op een gegeven moment zijn we getrouwd en hadden samen negen kinderen. Toen ontdekte ik dat hij vreemd ging met een meisje van zestien die hij les gaf. Ik heb  meteen de scheiding aangevraagd. De laatste was een adonis, geen vrouw was veilig voor hem.“

“Wêrom dan hieltijd wer trouwe?“ freegje ik fernuvere.

“Een vrouw wil geborgenheid.” seit se; “maar ik deed het ook voor de kinderen. Ik heb alleen maar domme pech gehad in mijn leven . En toch  als ik weer verliefd zou worden sta ik niet voor mij zelf in.“

Ik skodzje  myn holle oer safolle naivens. Myn holle noch fol fan wat ik heard ha fertel ik it oan myn buorfrou. “Nò,” seit se; “ik bin trije kear trouwd west, wist dat dan nèt?“ 

Ik freegje my ôf: wolle hja mooglik yn it Guinness Book of Records komme?