Twa jonges mei in bûtelânsk ùterlik en in hiele grutte hûn komme ùs te mjitte. Max skrikt him wezenleas en wol wèrom. De jonges komme op ùs ôf en sizze freonlik; “Hij doet niets, mevrouw. Hij dreigt alleen maar. Wij hebben hem als waakhond aangeschaft want wij hebben een nachtelijk beroep.” Op myn fraach wat hun berop…
Ha jimme dat gefoel ek wol es hân, dat jo nèt mei de meute mei dwaan kinne? Dat kin sawol maatskiplik wèze, oplieding as in gearrin fan omstannichheden. Jieren ha ik der lèst fan hân. Ik kaam yn in oar miljeu telânne. De minsken om my hinne hiene it der dùdlik dreech mei. Yn dy…
“Jonges,” seit Tiden hawwe Tiden; “wy moatte evaluearje oer juster. Sis mar neiprate.“ Wy geane sitten. Tiden hawwe Tiden oan it haad fan de tafel. It toetsenboard yn`t midden en de mûs -sa as it heard- op it ein, by it skerm. “Hoe fûnen jimme it feest juster?“, freget it haad. “Tige moai.” sizze wy;…
“Lokwinske, hear.“, sis ik tsjin de oanwèzigen. Ik jou se in hân en op elk ear in tùt. Trije, dat dogge se hjoed de dei. (Werom trije? Sneu foar it iene ear want dy kriget mar ien.) Hawar, der sitte wy dan: it toetsenboard, it skerm en de mûs. Wy binne op ‘e jierdei by Tiden…
“Ga je morgen mee naar Ikea? Als wij vroeg zijn kunnen we ontbijten voor één euro.”, seit myn freondin. En sa gean wy ier en betiid mei in roppich gefoel yn ‘e mage nei Grins. Myn man sei noch; “Moatte jimme earst net wat ite?” “Nè, wy wolle brea ite foar ien euro.“ En sa…