Prachtich net?” sis ik tsjin myn man; “No hoech ik net mear nei myn eigen toskedokter, in doarp fierderop.” Omdat ik juster de ferlieding net werstean koe om nùtsjes te iten, bruts er in kies ôf. En do seach ik dy auto stean, mei grutte letters stie er op: ‘Gespecialiseerd in mondzorg voor ouderen. Wij…
Ik ha ferkearing!” ropt se, har eagen begjinne te glânzjen. “Né, dochs.” sis ik, en fuortendaliks ha ik der spiit fan. Op it selde stuit tink ik oan har leeftiid, in dikke njoggentich jier en al in pear jier widdo. Har freon is fjouweren njoggentich en ek allinnich. Beide binne se noch aardich by de…
Net ien neamt my mear by myn foarnamme.” seit se tryst. Ik ha mei har te dwaan. “Fest wol.” sis ik. “Jo binne samar fergetten.” giet se fierder; “As jo net wat spektakulêrs dien hawwe sa as in minske ùt in brânend hûs as ien ùt in wek helle ha, dan binne jo foar de ivichheid…
Eet lekker!” ropt se en set it ieten op tafel, eltse middei wer. Hiel freonlik hear, mar werom seit se it altyd yn it Hollânsk freegje ik my ôf. Oant ik it op in kear it net litte kin en freegje werom se dat sa seit. “Doch ik dat?” seit se en sjocht my net begripend oan. “Jo…
Wolle jo in wurdsje sizze mei de routsjinst fan myn mem?” freget se; “Jo ha har salang kinnen.” Ik skrik erfan, it oerfalt my. Der moat ik oernei tinke. Efkes letter stjûr ik har in berjochtsje dat ik dat net dwaan kin. Ik bin der te emosjoneel en te skrutend foar, soks soart dingen is neat foar…