It moat wenne, dat is wis. Ik mis myn buorlju. We hawwe mear as tweintich jier neist elkoar wenne. Allegearre jonge minsken, wy wiene de âldste bewenners. We hawwe mei elkoar lake en mei elkoar gûld. As ien fertriet hie, wist de oare der fan. As immen yn ferwachting wie libbe de hiele buert yn…
Under de klanken fan de Vier Jaargetijden fan Vivaldi jout myn buorfrou tusken troch lûdop ferslach, as wie se fan de NOS. Prachtige bylden fan de stêd Venetië gean op in enoarm skerm oan ùs eagen foarby. Grutte gebouwen en enoarme brêgen beheerskje it byld fan de stêd. As de jaargetijden oer ùs hollen dwarrelje ferhellet…
Fertwivele sjocht se om har hinne. Wer soe se weze? Wy hawwe nije buorren krige. Hiel aardige minsken sa te sjen. Hy hat altyd yn de bou sitten en kin er in soart oer ferhelje. Sy is in grutte rizige frou, it moat eartiids in kreas jongfaam west hawwe. Mar se is bytiden har sels net…
Ik kom efkes ôfskie fan jo nimmen” seit se; “Ik bin er trije wike net. Ik fyn dat jo dat witte moatte.” Sûnt ùs ferhuzing hat sy my holpen mei de brij fan paperassen. Neat wie ha te folle en gjin fraach wie har te stom. Se is altyd bliid en op skik. We hawwe…
It is waarm, we hawwe de doarren tsjin elkoar iepen om mar in fleuchje sigen op te heinen. “Ik bin Tsjerk.” seit er en lûkt in stoel oan. “Kom er by.” sis ik mar dat is in oerstallige opmerking. Hy sit al de rollater deunoan. “Ik kom ùt Aldebiltsyl, sjoch. ik bin in Biltker.” “Befalt…