Alle dagen hear ik myn buorman mei syn bosk kaaien ratteljen. Moat hy foar hûs gers meane dan komme de doaren op slot. “Wêrom dochst dat? ” freegje ik him. “Jo kinne hjoed-de-dei nimmen mear fertrouwe.” seit er. “Komst om in bakje kofje!” rop ik dan en steefest komt alles op slot. Ùs soan warskôge;“Nim gjin bûtenlânske klusjemannen…
Oeral om ùs hinne steane buorden yn de tùn: ‘Te Koop’ (as by Friezen dy hun net ferbrekke wolle; ‘Te Keap’). As ik mei de hûn de buorren yn gean stiet hast yn elke tùn in boerd. It komt my foar dat elkenien genoch hat fan syn omjouwing. Se hawwe lang wachtsje moatten want se koene…
“Hat mem als es nei tocht hoe jimme it ha wolle?” freget de soan. “Wat bedoelst sto?” sis ik. Ik ha wol in fermoeden wert er hinne wol. In oardsje allyn begong er der ek al es oer. “Kremearre as begrave.” seit er. Koartlyn hie hy nei in kremaasje west fan in freon. Dat hie him noch al…
“Wer sille jimme hinne?” freegje ik de buorman. “Wy gean nei Italië mei de caravan.” seit er. In oare buorman giet mei de hiele húshâlding nei Frankryk. In buorfamke fierderop giet nei Eastenryk. Al wiken komt de iene nei de oare caravan it parkearterrein opriden. Stik foar stik wurde se neisjoen en test op bannen…
“Hy hat my ferrekte sear dien.” seit er. Ik stean by myn freon, de Spjirrebeam. “Hoe no?” sis ik. Hy sjocht er ûnwanmoedich ùt. Ja, sis mar oant syn woartels ta kwetst. “Wat is er oan de hân? Fertel it my no mar. Do kinst my dochs alles fertelle.” sis ik. Hy seit neat. Mar troch…