It is moandeitemoarn. Ik bin betiid op wei nei de superwinkel. It is drok. Hja hawwe allegearre it selde tocht, tink ik. Mei in grutte karre fol boadskippen stean ik yn in lange rij. Alle seis kassa`s binne beset dus bliuw ik mar stean. Wêrom sil ik feroarje fan plak? No ik dochs wachtsje moat…
De taksje bringt my thus. Dit kear tref ik in aerdich, sympathyk frommeske. It klikke foartendaliks tusken ùs. Oer en wer ferthelje wy wer `t wy weikomme en berne binne. En as blykt dat wy ùt it selde doarp komme binne de ferhalen net fan ‘e loft. “Myn âlden wenje der noch.” seit se….
“Wolsto foar ùs in jûn fersoargje mei dyn websideferhaaltsjes?” freget de foarsitter. “Soe hun dat wat ynteressearje?” sis ik. “Sykje mar wat ùt.” seit se; “Do kinst de tahearders wol.“ En der wringt by my de skoech. It is in mingd selskip. En dan noch; welke ferhaaltsjes komme der foar yn oanmerking? Dagen bin ik…
“Ik gean febrewaarje nei Colombia.” seit er. “Nè dochs wol?” seit myn man; “Dat is it lân fan de untfierings. It Farc is der noch al aktyf. Sjoch mar nei dat frommeske Tanja Nijmeijer.“ “No, dy foldocht it sa goed, dy wol net wêrom.” seit er. “Miskyn siikje ik har wol op en makket sy my ek…
Ik sil efkes ynternetboekhâlde. Ik bin benijd wat de skea is nei dizze djûre wiken. Mar as ik alle hannelingen dien ha sa as ik it went wie giet mis. De bank hat oan it feroarjen west. “Dat is tsjin de oplichterij.” seit myn man; “Ik sis dochs altyd al dat it net betrouwd is. Kinst better…