Wy steane by syn bed. Myn man hat in nije knibbel krigen. Noch yn ‘e sûs fan de narkose hat hy de eagen ticht. “Hoe is it mei dy?” In oerstalliche fraach mar wat moat min oars sizze? “It wie dreech…“, sei de suster; “De narkose wie net tarikkend genoch.” Ik sis noch; “In poat fan…
Ùs Max hat pinemûle en nèt san bytsje neffens de bistedokter. Nei dat wy Olly, syn maat, nei syn lèste rèstplak brocht hiene sei ik tsjin myn man: “En nò wol ik Max neisjen litte. Hy is wol tretsjen jier mar ik wol him noch wol in jier as wat by ùs hâlde.” Myn man…
Der giet wer in hurde knal, ùs hûn spat by de glêzen op. Hy net allinne mar ek wy skrikke ùs by tiden hast dea. Al dagen giet it sa. “Wer is ùs wykplysje?“, freegje wy ùs ôf. Sokke dagen gean faaks myn tinzen nei myn doarp werom. Ik hie twa bruorren dy dan mei…
Ùs Oliver is net mear. Juster moasten wy mei fertriet ôfskied nimme. Sa as jimme yn myn eardere stikjes lèzen kint hawwe is hy in hiel skoft siik west. Hy hie focht achter hert en longen. It wie in persoanlikheid, in yndividu mei in aparte oanpak. Op 7 november 1997 is hy by ùs kaam….
Healwei kom ik myn buorfrou tsjin. Hja ferteld dat se mei man en bern nei Curaçao west is. It hele jier wurd dèr foar sparre want de femyljebânnen binne hiel hecht. Se hat my al es korrizjearre want ik hie it oer Suriname mar dat hie ik mis: it wie Curaçao en dat is hiel…