Sille wy moarnier efkes ofprate? Ik ha in keamerke besteld.’ seit er. Sunt in pear wike hat it âldereinhûs keamerkes makke, ôfskieden fan nijsgjirrigge lju. Ik moat sizze, yn de earste ynstânsje like it my op fleanen. Pleksyglês mankeare de wanden. In telefoan stiet rè sadat min mei de famylje bûten kommunisearje kin. En dan mei…
Hat mem ek boadskippen nedich?,’ freget soan T. ‘Ja,’ sis ik, ‘mar do meist er net yn. It gebou is sletten.’ ‘Wat hat mem nedich?,’ freget er en ik neam de meast unnutte saken op. Efkes letter krij ik it berjocht; ‘Ik kom er oan, hear !’ Ik set my foar in raam wat in…
Farre jo ek? “ freget se oan myn soan. We sitte oan de kofje yn it Fermidden, de grutte seal fan it fersoargingshûs. Se freget noch in kear: “Farre jo ek?” Ferwachtingsfol sjocht se him oan. “Ja,” seit er; “ik faar op Dùtslân.” “Ek op in skûtsje?” Mei grutte blauwe, trochskinende eagen sjocht se him twingend…
Sa as in hiel soarte minsken ha ik twa beppen hân. Faaks moat ik der noch oan werom tinke. De iene beppe, oan mem har kant, wie in skatsje… alles mocht en alles koe. De oare beppe mocht my net lije, we leinen mekoar net. Yn har eagen koe ik neat goed dwaan, der wie…
Moarn.” sis ik; “Hast in goeie nacht hân?” “It wie benauwd fannacht, hè!” “Hast ek lêst fan miggen hân?” “Hoedest de dûnstekken net oer. Dat skeelde wer!” “Wat silst hjoed dwaan? Hast ek plannen?” “Wolst sto dy earst waskje as sil ik earst?” It is it alledeiske gewoane praat. It hat neat om ‘e hakken…