“Ik skilje efkes want it is hjoed Memmedei.” seit ùs soan. “Dat is moai fan dy dat sto der oan tocht hast.” sis ik. Myn man wie sakeman en moast der neat fan hawwe. It wie handich opset troch de middenstân fûn hy. Op it moed fan de minsken ynspylje… dat fûn hy mar neat….
Keninginnedei 30 april 1960. Ùs âlste soan is berne. Folgens de hûsdokter soe hy op 5 meie it libbensljocht sjen. It waard Keninginnedei. Mei in lokwinsk fan Keninginne Juliana (wie nèt altiid sa) in dûbel feest, fansels. Hy sels fûn der letter neat oan want alle oandacht gong nei de festiviteiten. De jierdei begong iere betiid…
“Mem moat wol oppasse, hear!” seit myn soan. “Werom?“, sis ik; “Ik gean de doar net út.“ “It kin wol es stoarm rinne, aanst…“, giet er fjirder. “Hoe sa?” freegje ik. “Nò, sat it nò liket ferkeapet mem wiet.” “Hâld dochs op.“ Ik ha it stek krekt ferve en as warskôging stiet er ‘WIET’ op….
Alles moat grien wèze hjoed de dei. Want dat is pas natuerlik. Griene taksjes en bussen, griene tsies, griene aaien en griene stream. It moat allegearre ECO wèze. En yn dat ramt wol ik ùs tùnskuttings ferve. Grien fansels. “Moat dat nò?” seit myn man; “dat diene wy in ieu allyn ek al.” “Nò,” sis…
Jûns let giet de telefoan; “Mem, ik kom der oan, hear!“ “Wannear?” freegje ik. “Nò, dat kin wol es let wurde want ik stean by Utert yn de file.“ It is sneontejûn. Ik sit noflik underùt nei in spannende detective te sjen. Krekt op it momint dat de moardner ta slaan sil giet de doar…