De telefoan giet. In âlde stimme freget; “Binne jo fan Tiden hawwe Tiden?“ “Ja,” sis ik; “der prate jo mei.” “Ik wol jo efkes fertelle dat ik jo teltsjes sa moai fyn.” seit se; “Sa gewoan as sitte jo mei my te praten.“ “It is sa sljochtweihinne deistich Frysk.” giet se fjirder; “Jo hawwe it ek…
It is wer sa fier; ik ha wèr bonje. Wat is dat dochs wat. Ik bin noch al swart-wyt en sis wat ik tink. Der sit ik nò myn hiele libben al mei. Min seit: “Earst oan tsien ta telle en dan andert jaan.“ Myn sibben kinne my wol, dat is gjin swierricheid. Mar minsken…
“Hy hat nò in A, in B, in C en in D diploma.” seit de mem grutsk. “Giet hy ek fierder troch?” freegje ik. “Ik wol it graach mar hy wol nèt.” seit se. Se is dùdlik teloarstelle se hie hege ferwachtings . Ùs jonges gongen ek op skoalswimmen. De gemeente liet ien kear yn…
“Ik wit in baan foar dy.” sei myn suster. Ik hie de hùshâldskoalle hân mar wat nò? “Moast mar fjirder yn naaien,” sei ùs mem; “der bist noch al goed yn.“ Mar ik wist it nèt. Yn de fyftiger jierren wie der foar arbeidersbern net folle kar. Fierder leare koe net: dat wie net foar my…
“Dèr moat wat barre.” sis ik tsjin mysels. Ik stean foar de spegel yn de lift fan de soan. Myn earste tinken wie; – “Kin ik dat minske?“– “Wèr ha ik har earder sjoen? Hja komt osa my bekend foar.“– “Ferhip! Dat bin ik sels!“– “Mar dy spegel doocht nèt fansels…” Middeis stean ik yn…