Ik rin troch it nije diel fan it sikehûs. Krektlyn is de ofdieling Geriatry iepene. Jo kinne de ferve noch rûke, de buordsjes fan de toiletten moatte noch ophong wurde. Ik bin allinnich yn it yntinse nije gebou. It is tsien ûre west, it grutste part fan it personiel is nei hûs. Wer soe ik…
Kloften folk steane op brêgen en bermen en hingje yn lantearnepeallen. En dat allegearre om mar in glimp op te fangen fan de swimmer dy iensum troch it wetter ploetert. En dat docht er allegearre foar minsken dy de freselike sykte kanker hawwe as oan stoan binne. Yn tinzen swim ik mei him mei troch…
Prachtich net?” sis ik tsjin myn man; “No hoech ik net mear nei myn eigen toskedokter, in doarp fierderop.” Omdat ik juster de ferlieding net werstean koe om nùtsjes te iten, bruts er in kies ôf. En do seach ik dy auto stean, mei grutte letters stie er op: ‘Gespecialiseerd in mondzorg voor ouderen. Wij…
Ik ha ferkearing!” ropt se, har eagen begjinne te glânzjen. “Né, dochs.” sis ik, en fuortendaliks ha ik der spiit fan. Op it selde stuit tink ik oan har leeftiid, in dikke njoggentich jier en al in pear jier widdo. Har freon is fjouweren njoggentich en ek allinnich. Beide binne se noch aardich by de…
Net ien neamt my mear by myn foarnamme.” seit se tryst. Ik ha mei har te dwaan. “Fest wol.” sis ik. “Jo binne samar fergetten.” giet se fierder; “As jo net wat spektakulêrs dien hawwe sa as in minske ùt in brânend hûs as ien ùt in wek helle ha, dan binne jo foar de ivichheid…