Myn buorman en ik sitte ûnder in golfplaten ôfdak. Myn man is yn `e hûs gien; it gong him te rûch. De hûn is nei boppen flein en hat in plakje ûnder in dûnstekken socht. Wy sitte bûten en binne oan it filosefierjen. De tonger boldert om ùs hinne en it rioel kin it net…
‘Wat wenje jim hjir moai.“, sis ik fol bewûndering tsjin goed kunde. Grutsk litte se my hun appartemint sjen. Fan twa flats is ien grutte romte makke. En dan it ùtsicht… der fal ik hielendal foar. Trije heech (“Wy woene net heger as de beamgrins. We wolle de seizoenen meimeitsje.”). En dan noch it ùtsicht…
“Kom fierder.” sis ik tsjin de man dy `t by de doar stiet. It is de elektrisien; hy komt foar in pear stikkene stopkontakten. Okkerdeis ha ik de hierbaas troch in e-mail witte litten as sy dat reparearje koene. “Ik kon uw mail niet lezen dus ik weet niet waar het over gaat.” seit er….
Midden yn it sintrum fan `e stêd bliuw ik stean; de accu is leech. “Wat nò?” freegje ik my ôf. It swit brekt my oan alle kanten ùt. It ding is te lomp en te lôch om oan kant te setten. Dan komme er in pear manlju -al op jierren- by my stean. “Dat dogge wy…
Alle dagen hear ik myn buorman mei syn bosk kaaien ratteljen. Moat hy foar hûs gers meane dan komme de doaren op slot. “Wêrom dochst dat? ” freegje ik him. “Jo kinne hjoed-de-dei nimmen mear fertrouwe.” seit er. “Komst om in bakje kofje!” rop ik dan en steefest komt alles op slot. Ùs soan warskôge;“Nim gjin bûtenlânske klusjemannen…