Farre jo ek? “ freget se oan myn soan. We sitte oan de kofje yn it Fermidden, de grutte seal fan it fersoargingshûs. Se freget noch in kear: “Farre jo ek?” Ferwachtingsfol sjocht se him oan. “Ja,” seit er; “ik faar op Dùtslân.” “Ek op in skûtsje?” Mei grutte blauwe, trochskinende eagen sjocht se him twingend…
Wolst in kopke kofje?” freegje ik him. “Wat foar kofje hat mem?” seit er. “No,” sis ik (ik gean mei de tiid mei fansels); “Dolce Gusto Cappuccino en Lungo, as Douwe Pypke’s Senseo. Sis it mar.” Syn mûle falt iepen. “Ik tocht dat mem allinnich prottelkofje hie.” “Ik wenje dan wol yn in âldereinhûs mar…
Wat in rotstreek fan dy Trump net, om mei raketten te smiten!” ropt se fûleindich. We binne oan it kofjedrinken, troch de tiid hinne hat elk syn eigen plakje fûn. As er ien op in ferkearde stoel sitten giet wurdt er wat fan sein. Yn it begjin ha ik my as bûtensteander der tsjin fersetten;…
Wer gean jo mei de Krystdagen hinne?” freget immen oan frou Dykstra. Ik wiet, se hat in grut gesin hân, sa no en dan sjoch ik ien fan dy bern by har op besite. Mar it rint net stoarm, ek sy hawwe hun eigen wrâld kreëarre en der post warskynlik grif gjin minske fan hûnderd yn….
S Sûnt in wike rin ik mei twa ynswachtele fuotten rûn , en ek noch trije lagen wynsels. “Jo hawwe opsette fuotten,” sei de dokter; “dat is net goed.” Gefolch is dat gjin skoech mear past, sels myn man syn trouskuon passe net mear en dát seit wat. Eltsenien is ynt spier om foar my geskikt…