“Jo moatte mear bewege.” seit de fysioterapeute tsjin myn man; “Der moatte hiel wat kilo’s ôf.” Sûnt in pear moanne krije wy in ferpleechster en in fysioterapeute oan hûs. Dit giet ùt fan de Maatskip fan Artsen der`t wy by hearre. It sil wol ùt te stean hawwe mei de Soarch op Maat, tinke wy….
“Ik ferhip it.” seit de jongeman tsjin my. “Wat ferhipst sto?” freegje ik him. “Troch dat ik in ùtkering krij wurd ik foar alles ynset. En dat wol ik wol want ik bin net lui. Mar no sit ik mei in hernia thùs. Ik moast kasten fersjouwe yn de ‘Lege knip’. Der fiel ik my…
“Kin mem ùs ek in pear dagen hawwe ?” freget de soan; “”We nimme ùs beide bern mei as it goed is.” De bern, dat binne twa hûnen dy net sa lang allyn ùt Spanje kaam binne. Mei in bestelbus fol binne se hjir oankaam. Twa binne hun ta wiist. Ik moat sizze: it binne skatten….
“Wolst dit beamke ek ha?” freget myn suster; “Hy is te grut wurden foar ùs balkon.” Sa dwaande kaam de beam by ùs yn de tùn te stean. Ik wit net wat it wie mar it klikke daalks tusken ùs. Fan doe ôf oan pasten wy in bytsje op elkoar. As yn de maitiid de knoppen oan de beam kamen…
De frachtrider set in ôfgriislike grutte doaze yn ‘e gong. “Moat it hjir wol wêze?” freegje ik noch. Jo witte it hjoeddedei net mear as it wol doogt. “Ja hear,” seit de jongfeint; “jo namme stiet er op.” Ik set de doaze op `e tafel. Ik bin nijskjirrich wat dit wêze mei. Bergen kerlich skom komt my temjitte….