Om it hus

Ferdraachsemens

by

Wij binne wer foar in part yn it âldereinhûs beheind, net sa as mei de earste coronagolf want dat wie frjemd foar elkenien, mar mei dizze golf is it oars. Elke dei lizze der wer oare berjochten yn de brievebus en elke dei moatte wy ùs wer oan oare, nije rigels hâlde. It is krekt [Lês mear »]

Min moat dochs sjonge kinne?

by

We meie no ek net mear sjonge.” seit se mei in tryst gesicht. “Wat bedoele jo?” freegje ik. Ik moat er noch efkes ynkomme, de moarn is noch ier. We sitte yn de grutte seal kofje te drinken, op paste wize in eintsje fan elkoar ôf. En omdat it grutste part hurdhearrich is falt de kommunikaasje op [Lês mear »]

Net te tichtby komme, hear!

by

Net te ticht by my komme, hear!” hear ik deis hûnderd kear om my hinne sizzen. Hja binne as de dea foar it firus. Logysk fansels, se hawwe fyf moane opslùten sitten. Mar sa as it mei alle ferhalen giet, se wurde hoe langer hoe grutter. Soms, as it my oer de hege skuon giet, [Lês mear »]

Tweintich minuten

by

Sille wy moarnier efkes ofprate? Ik ha in keamerke besteld.’  seit er. 

Sunt in pear wike hat it âldereinhûs keamerkes makke, ôfskieden fan nijsgjirrigge lju.

Ik moat sizze, yn de earste ynstânsje like it my op fleanen. Pleksyglês mankeare de wanden. In telefoan stiet rè sadat min mei de famylje bûten kommunisearje kin. En dan mei min tweintich minuten prate.

Wat ûnwennich mei de situaasje skarrelje ik de romte yn, in desynfiktearjend fleske mei in doekje stiet klear. Moat min no earst desynfiktearje? As moat min it no op it ein dwaan? Ik doch it mar allebeide dan wurdt in oar net besmet .

De soan hat syn plak al ynnaam, ik gean tsjinoer him sitten.

En wert wy oars net oer stinne moatte wy no tweintich minuten tsjin elkoar prate. Earst mar oer it waar, en dan oer syn wurk, betink ik my. Tuskentroch freget er; ‘Hoe foldocht it, mem?’ 

‘Best,’ sis ik, ‘it iten en drinken mankearret neat oan, se dogge hja best.’

Mar er is ien ding dat untbrekt; frijheid!

De tweintich minuten binne om, de folgende besiker stiet alwer klear. We lizze beide in hân op it pleksyglês en sjogge mekoar oan…

Tweintich minuten…

Read more

Beppedei!

by

Ta myn grutte blidens binne fane moarn élf einepyken ùt de koer rûgele.  Memein gong foarop al roppend dat se avesearje moasten. Want Bouke, de reade kater fan de buert, hie krekt efkes skoft. No wie it feilich.  Yn flot tempo sette memein de stap er yn, it jonge spul koe har amper byhâlde. In [Lês mear »]

Yn blide ferwachtingen

by

Wannear sil it heve?’ roppe de lju om my hinne. It hiele âldereinhûs komt yn ‘e ban fan de komst fan de nije wrâldboargers. Ik kin my net earne fertoane as hja hâlde my oan en freegje, ‘Is er al wat?’ Bewenners as personiel komme yn ‘e hûs en wolle it plak sjen wert it [Lês mear »]

Beuzichheidsterapy

by

Alwer in draaioargel,’ seit myn buorfrou. Ik swaai nei de beide manlu dy it grutte tsjil yn beweging sette. ‘Dat dogge se foar ùs,’ sis ik.  ‘Jou my mar countrymuzyk, jazz as gospel, dan komt min noch wat mear yn beweging,’ seit se. Sjongers mei en sûnder gitaar gean oan ùs eagen foarby. Sûnt in [Lês mear »]

‘Lockdown’

by

Hast it al heard?” seit in buorfrou, “Alle duorren geane ticht en op slot. Earst fanne wike de sietduorren fan it gebouw, en no de haadyngong.” Stadichoan wurdt de kring lytser om ùs hinne. We kinne net mear in rûntsje meitsje yn de tùn. Yn it gebouw is de eangst  foar besmetting fielber, as ik er [Lês mear »]

Corona

by

Follik! ” ropt in man yn de doar. “Kom fierder.” sis ik -tsjin better witten yn- want dat kin ommers hjoed-de-dei net mear. It is myn nije buorman dy hjir krekt mei syn frou kaam is. Se binne tagelyk jierdei, hiene in sealtsje hiert en soene it grut fiere. Mar it giet net troch krekt as myn [Lês mear »]

>