“Lukt het een beetje?” freget se. Ik stean foar it pinapparaat yn de Hema. It ding wol nèt. Ik sil wol in ferkearde hanneling dien ha tink ik. Ik sjoch achterom. It is it frommeske dy ik troffen ha yn it sikenhûs. Ùs soan lei by har man op ‘e keamer. In kat stuts it fytspaed…
Taastent om him hinne jouwt er ùs in hân. We sitte yn de wachtkeamer fan Visio, in audiologisch centrum yn Ljouwert. It is in ynstelling foar blinen en min sjende minsken. Myn man begjint ek minder te sjen en sa dwaande binne wy troch de hûsarts hjir hinne ferwize. En omdat wy as ienichste by him…
“Dèr moat wat barre.” sis ik tsjin mysels. Ik stean foar de spegel yn de lift fan de soan. Myn earste tinken wie; – “Kin ik dat minske?“– “Wèr ha ik har earder sjoen? Hja komt osa my bekend foar.“– “Ferhip! Dat bin ik sels!“– “Mar dy spegel doocht nèt fansels…” Middeis stean ik yn…
“Soe it passe om ùs nei it sikehûs te bringen? Wy moatte der om dy en dy tiid wèze.“ Wy binne ôfhinkelik wurden. Wy hawwe ùs libben lang elts in auto hân. Dat betsjutte selsstannigens en frijheid. Dan is der samar de tiid fan ‘Soe it passe‘? Alles goed en best mar sis nò sels; hoe fier…
“Beste Vrienden, Naar aanleiding van mijn tachtigste verjaardag wil ik jullie uitnodigen voor een brunch van 12.00 tot 14.00 uur. Bij hotel Van der Valk in Wolvega.” Myn freondinne wol har jierdei grutskalich oanpakke. Op myn fraach hoefolle minsken sy ferwachtet andert se; “Veertig. Maar it kunnen der ook meer zijn.“ “Moatte wy der hinne?” freget myn…