“Wolst dit beamke ek ha?” freget myn suster; “Hy is te grut wurden foar ùs balkon.” Sa dwaande kaam de beam by ùs yn de tùn te stean. Ik wit net wat it wie mar it klikke daalks tusken ùs. Fan doe ôf oan pasten wy in bytsje op elkoar. As yn de maitiid de knoppen oan de beam kamen…
Is it jimme wol es opfallen hoe faak de Amerikanen stjin elkoar roppe: “I love you.”? Te pas en te ûnpas wurd it sein. It heard by hun kultuur. Wy sizze dat nèt sa faak tsjin elkoar; “Ik hâld fan dy.“ Wy binne as Friezen der te nuchter foar mar it kin ek ùs natuer wêze. Ik betraapje…
“Do moast mar op naailes.” sei ùs mem do ik in jier as tsjien wie. De earste wie by Gerritsje, in âlde frijster en hiel strang. By Siementsje dy de grapmakkerij fan my wol weardearje koe. By juffer Mensonides, in âldfaam. Hja wie wat wrâldfrjemd; dy gearwurking wie net in sukses. Mar it lei him altyd…
“Diederik Samson sil skiede.” sis ik tsjin myn man. “Ach, ja.” seit hy; “Hy is ek in gewoan minske.” “Ja, mar dat wie san aerdich gesin, wist noch wol?” “Nè, der wit ik neat mear fan.” seit er. Nò, ik noch wol. It filmke wie in soart ferkiezingsstunt tink ik. It wie in toanbyld fan gelok, hoe sy tegearre de hushâlding…