“Moast er neat fan ferwachtsje.” sei ùs mem.
Dit jier sille er gjin kado`s wêze. Er is ommers neat mear te krijen, de winkels binne leech. Hol en leech sjogge de etalaazje glêzen my oan.
Mar dochs; jo witte mar noait en sa sûnder er oer te praten dream ik oer in moaie poppewein. Want dat woe ik sa ofgryslik graach!
Jûns sitte wy gesellich om de read gloeiende potkachel. Gleone poeiermolke en taaiguod makket in soart goed.
Ynienen giet de doar iepen …
Senuweftich skuor ik de kranten der ôf en ta myn grutte ferwûndering komt er in hiele grutte poppe ùt.
Se mist twa eagen mar in osa leaf gesichtsje. Se hat ek in prachtich bosk hier, it sil dagen duorje foar dat it ùt de tiis is.
Tank sy Van der Berg, de timmerman, en Diet en Durkje Rodenburg krige ik de poppe fan myn dreamen.
Se stiet noch altyd te pronk, sûnder eagen, mar dêrom is se my troch de jierren hinne tige dierber wurden …