Op de ynpaktafel fan in supermarkt sit in man mei syn fuotten te skommeljen nei my te sjen. Hy sjocht nei wat ik oan it ynladen bin yn myn boadskipkarke. Skynber wachtet hy op syn frou en sjocht wat ferfeelsum om him hinne. Dan sjocht hy dat ik in pear komkommers ynlaad. “Durft u het [Lês mear »]
Lûd klaksonearjend giet ùs buorman mei syn frachtauto nei Frankryk. Sneins giet er foart en komt tsjin it wykein wer thùs. Mei it selde ritueel toeterjent en as it donker is gean de koplampen oan en ùt. Wy binne bliid dat hy wer heel thùs kommen is. Hy docht foar him sels, hy kin net [Lês mear »]
“It is in âld mantsje“, seit de bistedokter. Ùs Olly stiet triljend mei de stut tusken de poaten op de ûndersiiktafel. Mei syn grauwe fingers knypt de fèarts yn Olly syn lyts bealchje. Ik ha mei it bist te dwaan. “Moast er sa yn myn lichem omknypt wurre“, betink ik my. Dat sil net noflik [Lês mear »]
“Sjochst ek wat oan my?“; freegje ik myn man. Ik stean om him hinne te swaaien en wachtsje op in komplimint. “Stiet dy goed…” is syn anderd; “Hast dat allang?” Ik freechje in freondinne, grutsk as ik bin; “Hoe fynst de tûn?” “Do moast dyn gers net te koart meane” seit hja. Eartiids dû ik in [Lês mear »]
Wat is dat dochs tusken minsken? Hollanders sizze: “Het klikt niet tussen ons“. Je moetsje ferskate minsken yn jo deistiche bestean. Mei de iene strûpt it en de mei oare, dy jo al jirren kinne, akkordearet it net. Ik freechje my ôf hoe kin dat? Wy sizze al gau: “Wy lizze mekoar net.” Mar is [Lês mear »]
Wèrom lokkich sille jimme sizze? Ùs bern binne fan nacht de doar ùt flein. Ùs bern? Ja, sa fielde dat. Wy hiene twa koalmees (blokfink as bijbiter) -pearen. Och, wat ha wy der oppasse moatten. Op de ûnmooglikste tiden fan de dei longerden katten en rôffûgels op dizze lekkere hapkes. Om de beurt hâlden myn [Lês mear »]
“Wat is jo bertedatum?” seit de doktersassistinte. Ik bin al jierren by de selde hùsdokter mar myn namme is bertedatum. Sa is it ek mei sikenhûs as fysiotherapeut, oeral hat min gjin namme mear mar in bertedatum. Wy binne nûmers wurren. Wy hjitte nò -www.@.nl – bertedatum as postkode. En dan noch as je immen [Lês mear »]
Ùs mem is har oan`t ferklaaien, samar yn ‘e wike. Op myn fraach: “Wer sil mem hinne?“, is har koarte andert; “Dat hearst straks wol“. Se pakt de fiets en giet it doarp yn. Nei in skofke komt se tige optein wer thùs. Mei in djippe sucht seit se: “Ik hie wat goed te meitsjen [Lês mear »]
Mei in pûde sinappels ûnder de earm bin ik ûnderweis nei in freon. In dierbre freon dy ik al hiel lang kin. In skoft allyn krige hy te hearren dat hy prostaatkanker hie. It slûch by ùs yn as in tongerslag. De earste reaksje wie dat kin net hy sjocht der sa goed ùt! Mar [Lês mear »]
In jier as wat allyn erfden wy fan in muoike in bysûnder bibeltsje mei leren kaft en sulveren beslach. It kaam ùt it jier 1831 en wie bedoeld as geskink foar it breidspear. Namme en tanamme, berte- en stjerdatum stiene mei grutte letters yn notearre. Faak tocht ik; wa soene dy minsken west hawwe? Minsken [Lês mear »]